محیط کشت آگار مرک

محیط کشت آگار مرک

محیط کشت آگار مرک باکتریولوژیکال که شبیه به ژله می‌باشد، از جلبک‌های قرمز و بنفش گرفته شده است. این محیط کشت از دو پلی ساکارید (قند) به نام‌های آگاروز و آگاروپکتین استفاده می‌کند که در دیواره‌های سلولی برخی جلبک‌ها یافت می‌شوند. آن‌ها را می‌توان از طریق جوشاندن از جلبک‌ها استخراج کرد. باز هم به نظر می‌رسد شبیه ژله است و بافت و حسی شبیه به آن دارد، البته کمی نازک‌تر. جلبک قرمزی که برای تولید آگار استفاده می‌شود از مناطق ساحلی اقیانوس آرام آسیا و کالیفرنیا است. جلبک‌های خاص از جنس Gelidium و Gracilaria هستند. آگار اساساً در هر جایی از آشپزخانه گرفته تا آزمایشگاه یافت می‌شود.

کاربرد محیط کشت آگار

استفاده از آگار در باکتری شناسی یا همان باکتریولوژیکال یکی از مهم‌ترین مصارف است و نیازمند کنترل دقیق فیزیکی‌شیمیایی و همچنین عدم وجود مواد همولیتیک و آنچه مهمتر و دشوارتر است، عدم وجود هیچ گونه بازدارنده باکتریایی خواهد بود. رابرت کخ در سال 1881 استفاده از آگار را برای ژل کردن براث‌های کشت هنگام تهیه محیط‌های کشت جامد آغاز کرد و این اولین معرفی این محصول شرقی به اروپا بود.
کاربردهای محیط کشت آگار مرک در میکروبیولوژی بر اساس خواص ویژه هستند. دمای ژل شدن آن 32-36 درجه سانتی گراد، دمای ذوب 85-86 درجه سانتی گراد، عدم هیدرولیز توسط اگزوآنزیم‌های باکتریایی و توانایی آن در تهیه بدون بازدارنده‌های باکتریایی، از جمله این ویژگی‌ها می‌باشند. آگار از Gelidium و Pterocladia تهیه می‌شود، زیرا Gracilaria و Gelidiella آگارهایی با دمای ژل شدن بالای 41 درجه سانتی گراد می‌دهند. این محیط کشت در تعداد محدودی از کارخانه‌های بسیار تخصصی و تحت کنترل‌های فیزیکی-شیمیایی و باکتریولوژیکی سخت تولید می‌گردد.
محیط کشت آگار به عنوان یک نگهدارنده در فرآوری مواد غذایی عمل می‌کند. همچنین دارای کاربردهای مختلف دیگری مانند امولسیفایر، حامل، روان‌کننده، تثبیت کننده، تجزیه کننده و ملین در صنایع دارویی و آرایشی است. از آگار آگار در امولسیون عکاسی نیز استفاده می‌شود.

ویژگی محیط کشت آگار مرک

محیط کشت مورد نظر در بسته‌بندی قوطی 1 کیلوگرمی ارائه می‌گردد.